تابشی چون خورشید و ماه و کوکب
«أَبُو هَاشِمٍ الْعَسْکَرِیُّ: سَأَلْتُ صَاحِبَ الْعَسْکَرِ : لِمَ سُمِّیَتْ فَاطِمَةُ الزَّهْرَاءَ؟ فَقَالَ: کَانَ وَجْهُهَا یَزْهَرُ لِأَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ مِنْ أَوَّلِ النَّهَارِ کَالشَّمْسِ الضَّاحِیَةِ وَ عِنْدَ الزَّوَالَ کَالْقَمَرِ الْمُنِیرِ وَ عِنْدَ غُرُوبِ الشَّمْسِ کَالْکَوْکَبِ الدُّرِّیِّ».
ترجمه:
ابو هاشم عسکرى گوید: از امام حسن عسکرى(علیه السلام) پرسیدم: چرا حضرت فاطمه(علیها السلام) را «زهراء» نامیدند؟ فرمود: زیرا چهره او براى امیر المؤمنین(علیه السلام) از اوّل روز مانند آفتاب روشن و به هنگام زوال مانند ماه درخشان و به هنگام غروب آفتاب مانند ستارۀ درخشنده نور می داد.
منابع:
مناقب آل أبی طالب، ابن شهر آشوب، ج۳، ص۱۱۰ – ۱۱۱؛ تسلیة المجالس، کرکی حائری، ج۱،ص۵۲۲؛ بحار الأنوار، علامه مجلسی، ج۴۳، ص۱۶.
برگرفته از سایت علمی تخصصی حضرت فاطمه زهرا (س)