قَالَ رَسُولُ اللهِ لِفَاطِمَةَ: «إنَّ اللهَ [الرَّبَّ] یَغْضَبُ لِغَضَبِکِ وَ یَرْضَى لِرِضَاکِ».
ترجمه:
رسول خدا(صلی الله علیه و آله) به فاطمه(علیها السلام) فرمودند: به راستی خداوند [پروردگار] به سبب خشم تو خشم می‌کند و به خشنودی تو خشنود می‌شود.
عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ مُحَمَّدٍ الْجُعْفِیِّ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ عَنْ قَوْلِ اللَّهِ ﴿کَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنابِلَ﴾ قَالَ: الْحَبَّةُ فاطمة وَ السَّبْعُ السَّنَابِلِ سَبْعَةٌ مِنْ وُلْدِهَا سَابِعُهُمْ قَائِمُهُمْ قُلْتُ: الحَسَن قَالَ: إِنَّ الحَسَن إِمَامٌ مِنَ اللَّهِ مُفْتَرَضٌ طَاعَتُهُ وَ لَکِنْ لَیْسَ مِنْ السَّنَابِلِ السَّبْعَةِ أَوَّلُهُمْ الحُسَیْن وَ آخِرُهُمْ القَائِم فَقُلْتُ: قَوْلُهُ ﴿فِی کُلِّ سُنْبُلَةٍ مِائَةُ حَبَّةٍ﴾ قَالَ: یُولَدُ الرَّجُلُ مِنْهُمْ فِی الْکُوفَةِ مِائَةٌ مِنْ صُلْبِهِ وَ لَیْسَ ذَاکَ إِلَّا هَؤُلَاءِ السَّبْعَةُ».
ترجمه:
مفضل بن محمد جعفى گفت: از امام صادق(علیه السلام)، دربارۀ گفتۀ خداى سبحان ﴿کَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنابِلَ﴾ (البقره: ۲۶۱) [همانند دانهاى است که هفت خوشه رویانید]، پرسیدم، حضرت فرمود: منظور از «حبّه»، فاطمه(علیها السلام)، است و هفت سنبل، هفت تن از فرزندان اوست، که هفتمین آنها قائم آنان است، عرض کردم: امام حسن(علیه السلام)، [پس چه؟] فرمود: حسن(علیه السلام)، امامی است از ناحیۀ خداوند که اطاعتش واجب است ولى از سنبل‌هاى [خوشههای] هفتگانه نیست، بلکه نخستین فرد آنان حسین(علیه السلام)، و آخرین آنها قائم(عج الله تعالی فرجه الشریف) است.
عرض کردم: اینکه خداوند فرمود: ﴿فِی کُلِّ سُنْبُلَةٍ مِائَةُ حَبَّةٍ﴾ (البقره: ۲۶۱) [در هر خوشهاى صد دانه باشد] منظور چیست؟ فرمود: از صُلب هر کدام از آنها، صد نفر در کوفه به وجود می‌آید، و آنها جز این هفت تن نیستند.
تَشَاجَرَ ابْنُ أَبِی غَانِمٍ الْقَزْوِینِیُّ وَ جَمَاعَةٌ مِنَ الشِّیعَةِ فِی الْخَلَفِ فَذَکَرَ ابْنُ أَبِی غَانِمٍ أَنَّ أَبَا مُحَمَّدٍ مَضَى وَ لَا خَلَفَ لَهُ ثُمَّ إِنَّهُمْ کَتَبُوا فِی ذَلِکَ کِتَاباً وَ أَنْفَذُوهُ إِلَى النَّاحِیَةِ وَ أَعْلَمُوهُ بِمَا تَشَاجَرُوا فِیهِ فَوَرَدَ جَوَابُ کِتَابِهِمْ بِخَطِّهِ -عَلَیْهِ وَ عَلَى آبَائِهِ السَّلَامُ:
«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ عَافَانَا اللَّهُ وَ إِیَّاکُمْ مِنَ الضَّلَالَةِ وَ الْفِتَنِ وَ وَهَبَ لَنَا وَ لَکُمْ رُوحَ الْیَقِینِ … وَ نَحْنُ صَنَائِعُ رَبِّنَا وَ الْخَلْقُ بَعْدُ صَنَائِعُنَا … وَ فِی ابْنَةِ رَسُولِ اللَّهِ لِی أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ..».
ترجمه:
ابن ابى غانم قزوینى و جماعتى از شیعیان دربارۀ فرزند امام حسن عسکرى(علیه السلام) مشاجره نمودند. ابن ابى غانم گفت: حضرت عسکرى(علیه السلام) به شهادت رسیده و اولادى ندارد. آنها نامهاى در این خصوص نوشتند و به ناحیۀ مقدسه فرستادند و مشاجرۀ خود را به عرض رساندند. جواب نامۀ آنها به خط مبارک حضرت ولی‌عصر(عج الله تعالی فرجه الشریف) بدین مضمون صادر گشت:
بسم اللَّه الرحمن الرحیم. خداوند ما و شما را از گمراهی و فتنهها نگاه دارد و به ما و شما روح یقین موهبت کند… ما صنع خدائیم و مردم، ساختۀ ما هستند، … و در [فاطمه علیهاالسلام] دخت گرامى رسول خدا(صلی الله علیه و آله) الگوى خوبى براى من است.
عَن الصَّادِقِ: «مَا تَکَامَلَتِ النُّبُوَّةُ لِنَبِیٍّ حَتّی أَقَرَّ بِفَضْلِهَا وَ مَعْرِفَتِهَا [مَحَبَّتِهَا]».
ترجمه:
امام صادق(علیه السلام) فرمودند: نبوت هیچ پیامبری به کمال نرسید تا اینکه به فضل و معرفت [محبت] حضرت زهرا(علیهاالسلام) اقرار کرد.
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از پایگاه خبری تحلیلی طنین یاس، به حکم گرایش فطری زن و مرد و به حکم رفتار اجتماعی تمام زنان و مردان غیرتمند در تاریخ و به حکم ارشادات بزرگ مذهبی که سخنگوی فطرت سالم و انسانی و تجسم آن بودند و به حکم کلام خدا که آفریدگار فطرت و زن و مرد است، زن مثل راز است، زن گوهری انحصاری و ویژه است، زن ناموس مرد است، پیامبر(ص) می فرمایند: « همه وجود زن، عورت است» منظور اینکه باید پوشیده و مستور باشد.
اگر به ظهور اسماء الهی توجه کنیم، تصاویر؛ مظهر اسم مصور خداست و علم عالمان؛ مظهر اسم علیم خداست و تمام قدرت‌های عالم، مظهر اسم قدیر خداست و تمام اسم زیبایی‌ها، مظهر اسم جمیل و جمال خداست.
زن برای مرد زیباست و مظهری از جمال الهی است، زن برای مرد ناموس و راز است. هیچ مردی دوست ندارد، مسائل خصوصی زن خود را در معرض دید و شنید نامحرمان قرار دهد، زن برای مرد، مظهر اسم باطن خداست و مرد برای زن مظهر اسم ظاهر خداست چون مرد باید از طرف زن با دیگران حرف بزند و از حقوق او دفاع کند و هر کسی بخواهد به باطن او راه یابد به صلاح دید ظاهر باید باشد و از مرز اسم ظاهر عبور کند.
زیبای خداوند برای همه دل ها تجلی نمی کند باید دل محرم راز الهی باشد تا زیبایی و رحمت خداوند را بیشتر مشاهد کند و به حریم راز و باطن اسماءالله راه پیدا کند. همه تناسبات و قوانین حاکم بر اسماء الله در مورد زن و مرد نیز جاری است و احکام الهی من جمله حکم حجاب کاملا متناسب با ظهور اسماء الله وضع شده است.
عَنْ جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِ: «اقْتَدُوا بِالشَّمْسِ فَإِذَا غَابَتِ [غَابَ] الشَّمْسُ فَاقْتَدُوا بِالْقَمَرِ فَإِذَا غَابَ الْقَمَرُ فَاقْتَدُوا بِالزُّهَرَةِ فَإِذَا غَابَتِ الزُّهَرَةُ فَاقْتَدُوا بِالْفَرْقَدَیْنِ. فَقَالُوا [فَقِیلَ]یَا رَسُولَ اللَّهِ فَمَا الشَّمْسُ وَ مَا الْقَمَرُ وَ مَا الزُّهَرَةُ وَ مَا الْفَرْقَدَانِ؟ فَقَالَ أَنَا الشَّمْسُ وَ عَلِیٌّ الْقَمَرُ وَ الزُّهَرَةُ فَاطِمَةُ وَ الْفَرْقَدَانِ الْحَسَنُ وَ الْحُسَیْن»
ترجمه:
جابر بن عبد اللَّه انصاری گوید: پیغمبر خدا(صلی الله علیه و آله) فرمود: باید به خورشید اقتدا کنید، و هر گاه که خورشید غایب گشت باید از ماه پیروى نمایید، و چون ماه نیز از شما پنهان گردید، زهره را مقتداى خود سازید، و چون زهره هم از دید شما پنهان گشت از دو ستاره پیروی نمایید. مردم عرض کردند: یا رسول اللَّه خورشید و قمر و زهره و فرقدان چه هستند؟ حضرت(صلی الله علیه و آله) فرمود: من خورشیدم، و علىّ(علیه السلام) ماه است و «زهره» فاطمه(علیها السلام) ، و فَرقدان حسن و حسین(علیهما السلام) هستند.
«عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ قَالَ قُلْتُ: لِمَ سُمِّیَتْ فَاطِمَةُ الزَّهْرَاءُ زَهْرَاء؟
فَقَالَ: لِأَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ خَلَقَهَا مِنْ نُورِ عَظَمَتِهِ فَلَمَّا أَشْرَقَتْ أَضَاءَتِ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضَ بِنُورِهَا وَ غَشِیَتْ أَبْصَارَ الْمَلَائِکَةِ وَ خَرَّتِ الْمَلَائِکَةُ للهِ سَاجِدِینَ وَ قَالُوا: إِلَهَنَا وَ سَیِّدَنَا مَا هَذَا النُّورُ؟
فَأَوْحَى اللَّهُ إِلَیْهِمْ: هَذَا نُورٌ مِنْ نُورِی وَ أَسْکَنْتُهُ فِی سَمَائِی خَلَقْتُهُ مِنْ عَظَمَتِی أُخْرِجُهُ مِنْ صُلْبِ نَبِیٍّ مِنْ أَنْبِیَائِی أُفَضِّلُهُ عَلَى جَمِیعِ الْأَنْبِیَاءِ وَ أُخْرِجُ مِنْ ذَلِکَ النُّورِ أَئِمَّةً یَقُومُونَ بِأَمْرِی یَهْدُونَ إِلَى حَقِّی وَ أَجْعَلُهُمْ خُلَفَائِی فِی أَرْضِی بَعْدَ انْقِضَاءِ وَحْیِی».
ترجمه:
جابر، از امام صادق(علیه السلام) نقل نموده است که: محضر مبارک امام صادق(علیها السلام) عرض کردم: چرا فاطمۀ زهرا(علیها السلام) به «زهراء» نامگذاری شدند؟
حضرت فرمودند: زیرا خدای عزّوجلّ او را از نور عظمت خودش آفرید و هنگامى که [نور وجود] فاطمۀ زهرا(علیها السلام) درخشید آسمان‌ها و زمین به نورش روشن گردید و دیدگان فرشتگان از شدّت نورش بسته شد و تمام ملائکه برای خدای تبارک و تعالى سجده نمودند و عرض کردند: اله ما و سرور ما! این نور، چیست؟
خداوند متعال به آنها وحى فرمود: این نوری از نور من است که در آسمان ساکنش کردهام. او را از عظمت خویش آفریدم و از صلب پیامبرى از پیامبرانم خارج نمودم و بر تمام انبیاء برتری دادم. از این نور، پیشوایانى را که به امر من قیام مىکنند و مردم را به حق من هدایت مىنمایند بیرون مىآورم و این پیشوایان را پس از انقطاع وحی، جانشینان خود در روى زمین قرار مىیدهم.
عَنْ بُرَیْدٍ الْعِجْلِیِّ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ جَعْفَرَ بْنَ مُحَمَّدٍ یَقُولُ: «لَمَّا تُوُفِّیَتْ خَدِیجَةُ جَعَلَتْ فَاطِمَةُ تَلُوذُ بِرَسُولِ اللَّهِ وَ تَدُورُ حَوْلَهُ، وَ تَقُولُ: یَا أَبَتِ، أَیْنَ أُمِّی؟ قَالَ: فَنَزَلَ جَبْرَئِیلُ فَقَالَ لَهُ: رَبُّکَ یَأْمُرُکَ أَنْ تُقْرِئَ فَاطِمَةَ السَّلَامَ، وَ تَقُولَ لَهَا: إِنَّ أُمَّکِ فِی بَیْتٍ مِنْ قَصَبٍ، کِعَابُهُ مِنْ ذَهَبٍ، وَ عُمُدُهُ یَاقُوتٌ أَحْمَرُ، بَیْنَ آسِیَةَ وَ مَرْیَمَ بِنْتِ عِمْرَانَ، فَقَالَتْ فَاطِمَةُ: إِنَ اللَّهَ هُوَ السَّلَامُ، وَ مِنْهُ السَّلَامُ، وَ إِلَیْهِ السَّلَامُ».
ترجمه:
از برید عجلی روایت شده که گفت: شنیدم از امام صادق(علیه السلام) که می‌فرمود:
هنگامی که حضرت خدیجه رحلت نمود فاطمه(علیها السلام)دائما به رسول خدا(صلی الله علیه و آله) پناه میبرد و در اطراف او میگشت و میگفت: ای پدر! مادرم کجاست؟
[در این حال] جبرئیل بر او نازل گردید و گفت: پروردگارت دستور داده است به فاطمه سلام برسانی و به او بگویی که مادرت در خانهای است از جنس قَصَب [گیاهی که ساقه‌اش گره گره است] که گره‌هایش از طلاست و ستونهای آن از یاقوت سرخ است بین آسیه [همسر فرعون] و مریم دختر عمران.
پس فاطمه(علیها السلام) فرمود: خداوند سلام است، و سلام از او و به سوی اوست.
عَنْ جَابِرِ بْنِ یَزِیدَ الْجُعْفِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ قَالَ: «قَوْلُهُ عَزَّ وَ جَلَ﴿وَ الْفَجْرِ﴾ ( ) هُوَ الْقَائِمُ وَ «اللَّیَالِی الْعَشْرُ» الْأَئِمَّةُ مِنَ الْحَسَنِ إِلَى الْحَسَنِ وَ ﴿الشَّفْع﴾ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ وَ فَاطِمَةُ وَ ﴿الْوَتْر﴾ هُوَ اللَّهُ وَحْدَهُ لَا شَرِیکَ لَهُ ﴿وَ اللَّیْلِ إِذا یَسْرِ﴾ هِیَ دَوْلَةُ حَبْتَرٍ فَهِیَ تَسْرِی إِلَى قِیَامِ الْقَائِمِ».( )
ترجمه:
جابر جعفی از حضرت صادق علیه السلام در بارۀ آیۀ (وَ الْفَجْرِ﴾ روایت کرده که فرمود: «فجر» [در سورۀ مبارکۀ فجر] قائم(عج الله تعالی فرجه الشریف) است و «شبهاى دهگانه» ائمه(علیهم السلام) هستند از امام حسن مجتبی(علیه السلام) تا امام حسن عسکرى(علیه السلام) و ﴿الشَّفْع﴾ امیرالمؤمنین(علیه السلام) و فاطمه(علیها السلام) است و ﴿الْوَتْر﴾ خداى یکتاست که شریکى ندارد. ﴿وَ اللَّیْلِ إِذا یَسْرِ﴾ [و آن شبی که سپری می‌شود] حکومت حَبتَر (نام یکی از غاصبان خلافت) است که تا قیام قائم(عج الله تعالی فرجه الشریف) ادامه دارد.
اى بلند اختر که ناموس خداى اکبرى***عقلِ کل را دخترى و علمِ کل را همسرى
زینت عرش خدا پرورده دامان توست***یازده خورشید چرخ معرفت را مادرى
آن که بُد منت وجودش بر تمام ما سوى***گشت ممنون عطاى حق که دادش کوثرى
تاج فرق عالم و آدم بود ختم رسل***بر سر آن سرور کون و مکان تو افسرى
از گلستان تو یک گُل خامس آل عباست***اى که در آغوش خود خون خدا مى‌پرورى
مقتداى حضرت عیسى بود فرزند تو***آن چه در وصف تو گویم باز از آن برترى
در قیامت اولین و آخرین سرها به زیر***تا تو با جاه و جلال حق، زمحشر بگذرى
بر بساط قرب بگذارد قدم چون مصطفى***تو بر او هستى مقدم ، گرچه او را دخترى