مشاهدۀ رگ‌های بریدۀ امام حسین در محشر
«عن سُلَیْمَانَ بْنِ مُحَمَّدٍ مُعَنْعَناً عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ قَالَ سَمِعْتُ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ عَلِیَّ بْنَ أَبِی طَالِبٍ یَقُولُ:
دَخَلَ رَسُولُ اللَّهِ ذَاتَ یَوْمٍ عَلَى فَاطِمَةَ وَ هِیَ حَزِینَةٌ فَقَالَ لَهَا: مَا حُزْنُکِ یَا بُنَیَّةُ قَالَتْ: یَا أَبَتِ ذَکَرْتُ الْمَحْشَرَ وَ وُقُوفَ النَّاسِ عُرَاةً یَوْمَ الْقِیَامَةِ.
قَالَ: یَا بُنَیَّةُ إِنَّهُ لَیَوْمٌ عَظِیمٌ وَ لَکِنْ قَدْ أَخْبَرَنِی جَبْرَئِیلُ عَنِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ أَنَّهُ قَالَ: أَوَّلُ مَنْ تَنْشَقُّ عَنْهُ الْأَرْضُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ أَنَا ثُمَّ أَبِی إِبْرَاهِیمُ ثُمَّ بَعْلُکِ عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ ثُمَّ یَبْعَثُ اللَّهُ إِلَیْکِ جَبْرَئِیلَ فِی سَبْعِینَ أَلْفَ مَلَکٍ فَیَضْرِبُ عَلَى قَبْرِکِ سَبْعَ قِبَابٍ مِنْ نُورٍ ثُمَّ یَأْتِیکِ إِسْرَافِیلُ بِثَلَاثِ حُلَلِ مِنْ نُورٍ فَیَقِفُ عِنْدَ رَأْسِکِ فَیُنَادِیَنَّکِ: یَا فَاطِمَةُ بِنْتَ مُحَمَّدٍ قُومِی إِلَى مَحْشَرِکِ فَتَقُومِینَ آمِنَةً رَوْعَتَکِ مَسْتُورَةً عَوْرَتُکِ فَیُنَاوِلُکِ إِسْرَافِیلُ الْحُلَلَ فَتَلْبَسِینَهَا وَ یَأْتِیکِ زُوقَائِیلُ بِنَجِیبَةٍ مِنْ نُورٍ زِمَامُهَا مِنْ لُؤْلُؤٍ رَطْبٍ عَلَیْهَا مِحَفَّةٌ مِنْ ذَهَبٍ فَتَرْکَبِینَهَا وَ یَقُودُ زُوقَائِیلُ بِزِمَامِهَا وَ بَیْنَ یَدَیْکِ سَبْعُونَ أَلْفَ مَلَکٍ بِأَیْدِیهِمْ أَلْوِیَةُ التَّسْبِیحِ.
فَإِذَا جَدَّ بِکِ السَّیْرُ اسْتَقْبَلَتْکِ سَبْعُونَ أَلْفَ حَوْرَاءَ یَسْتَبْشِرُونَ بِالنَّظَرِ إِلَیْکِ بِیَدِ کُلِّ وَاحِدَةٍ مِنْهُنَّ مِجْمَرَةٌ مِنْ نُورٍ یَسْطَعُ مِنْهَا رِیحُ الْعُودِ مِنْ غَیْرِ نَارٍ وَ عَلَیْهِنَّ أَکَالِیلُ الْجَوْهَرِ الْمُرَصَّعِ بِالزَّبَرْجَدِ الْأَخْضَرِ فَیَسِرْنَ عَنْ یَمِینِکِ فَإِذَا سِرْتِ مِثْلَ الَّذِی سِرْتِ مِنْ قَبْرِکِ إِلَى أَنْ لَقِینَکِ اسْتَقْبَلَتْکِ مَرْیَمُ بِنْتُ عِمْرَانَ فِی مِثْلِ مَنْ مَعَکِ مِنَ الْحُورِ فَتُسَلِّمُ عَلَیْکِ وَ تَسِیرُ هِیَ وَ مَنْ مَعَهَا عَنْ یَسَارِکِ.
ثُمَّ تَسْتَقْبِلُکِ أُمُّکِ خَدِیجَةُ بِنْتُ خُوَیْلِدٍ أَوَّلُ الْمُؤْمِنَاتِ بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ مَعَهَا سَبْعُونَ أَلْفَ مَلَکٍ بِأَیْدِیهِمْ أَلْوِیَةُ التَّکْبِیرِ فَإِذَا قَرُبْتِ مِنَ الْجَمْعِ اسْتَقْبَلَتْکِ حَوَّاءُ فِی سَبْعِینَ أَلْفَ حَوْرَاءَ وَ مَعَهَا آسِیَةُ بِنْتُ مُزَاحِمٍ فَتَسِیرُ هِیَ وَ مَنْ مَعَهَا مَعَکِ فَإِذَا تَوَسَّطْتِ الْجَمْعَ وَ ذَلِکِ أَنَّ اللَّهَ یَجْمَعُ الْخَلَائِقَ فِی صَعِیدٍ وَاحِدٍ فَیَسْتَوِی بِهِمُ الْأَقْدَامُ ثُمَّ یُنَادِی مُنَادٍ مِنْ تَحْتِ الْعَرْشِ یُسْمِعُ الْخَلَائِقَ غُضُّوا أَبْصَارَکُمْ حَتَّى تَجُوزَ فَاطِمَةُ الصِّدِّیقَةُ بِنْتُ مُحَمَّدٍ وَ مَنْ مَعَهَا فَلَا یَنْظُرُ إِلَیْکِ یَوْمَئِذٍ إِلَّا إِبْرَاهِیمُ خَلِیلُ الرَّحْمَنِ صَلَوَاتُ اللَّهِ وَ سَلَامُهُ عَلَیْهِ وَ عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ وَ یَطْلُبُ آدَمُ حَوَّاءَ فَیَرَاهَا مَعَ أُمِّکِ خَدِیجَةَ أَمَامَکِ.
ثُمَّ یُنْصَبُ لَکِ مِنْبَرٌ مِنَ النُّورِ فِیهِ سَبْعُ مَرَاقِیَ بَیْنَ الْمِرْقَاةِ إِلَى الْمِرْقَاةِ صُفُوفُ الْمَلَائِکَةِ بِأَیْدِیهِمْ أَلْوِیَةُ النُّورِ وَ یَصْطَفُّ الْحُورُ الْعِینُ عَنْ یَمِینِ الْمِنْبَرِ وَ عَنْ یَسَارِهِ وَ أَقْرَبُ النِّسَاءِ مَعَکِ عَنْ یَسَارِکِ حَوَّاءُ وَ آسِیَةُ فَإِذَا صِرْتِ فِی أَعْلَى الْمِنْبَرِ أَتَاکِ جَبْرَئِیلُ فَیَقُولُ لَکِ: یَا فَاطِمَةُ سَلِی حَاجَتَکِ فَتَقُولِینَ: یَا رَبِّ أَرِنِی الْحَسَنَ وَ الْحُسَیْنَ فَیَأْتِیَانِکِ وَ أَوْدَاجُ الْحُسَیْنِ تَشْخُبُ دَماً وَ هُوَ یَقُولُ:
یَا رَبِّ خُذْ لِیَ الْیَوْمَ حَقِّی مِمَّنْ ظَلَمَنِی فَیَغْضَبُ عِنْدَ ذَلِکِ الْجَلِیلُ وَ یَغْضَبُ لِغَضَبِهِ جَهَنَّمُ وَ الْمَلَائِکَةُ أَجْمَعُونَ فَتَزْفِرُ جَهَنَّمُ عِنْدَ ذَلِکِ زَفْرَةً ثُمَّ یَخْرُجُ فَوْجٌ مِنَ النَّارِ وَ یَلْتَقِطُ قَتَلَةَ الْحُسَیْنِ وَ أَبْنَاءَهُمْ وَ أَبْنَاءَ أَبْنَائِهِمْ وَ یَقُولُونَ یَا رَبِّ إِنَّا لَمْ نَحْضُرِ الْحُسَیْنَ فَیَقُولُ اللَّهُ لِزَبَانِیَةِ جَهَنَّمَ: خُذُوهُمْ بِسِیمَاهُمْ بِزُرْقَةِ الْأَعْیُنِ وَ سَوَادِ الْوُجُوهِ خُذُوا بِنَوَاصِیهِمْ فَأَلْقُوهُمْ فِی الدَّرْکِ الْأَسْفَلِ مِنَ النَّارِ فَإِنَّهُمْ کَانُوا أَشَدَّ عَلَى أَوْلِیَاءِ الْحُسَیْنِ مِنْ آبَائِهِمُ الَّذِینَ حَارَبُوا الْحُسَیْنَ فَقَتَلُوهُ ثُمَّ یَقُولُ جَبْرَئِیلُ:
یَا فَاطِمَةُ سَلِی حَاجَتَکِ فَتَقُولِینَ: یَا رَبِّ شِیعَتِی فَیَقُولُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ: قَدْ غَفَرْتُ لَهُمْ. فَتَقُولِینَ: یَا رَبِّ شِیعَةُ وُلْدِی فَیَقُولُ اللَّهُ: قَدْ غَفَرْتُ لَهُمْ. فَتَقُولِینَ: یَا رَبِّ شِیعَةُ شِیعَتِی فَیَقُولُ اللَّهُ: انْطَلِقِی فَمَنِ اعْتَصَمَ بِکِ فَهُوَ مَعَکِ فِی الْجَنَّة.ِ فَعِنْدَ ذَلِکِ یَوَدُّ الْخَلَائِقُ أَنَّهُمْ کَانُوا فَاطِمِیِّینَ فَتَسِیرِینَ وَ مَعَکِ شِیعَتُکِ وَ شِیعَةُ وُلْدِکِ وَ شِیعَةُ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ آمِنَةً رَوْعَاتِهِمْ مَسْتُورَةً عَوْرَاتُهُمْ قَدْ ذَهَبَتْ عَنْهُمُ الشَّدَائِدُ وَ سَهُلَتْ لَهُمُ الْمَوَارِدُ یَخَافُ النَّاسُ وَ هُمْ لَا یَخَافُونَ وَ یَظْمَأُ النَّاسُ وَ هُمْ لَا یَظْمَئُونَ.
فَإِذَا بَلَغْتِ بَابَ الْجَنَّةِ تَلَقَّتْکِ اثْنَتَا عَشْرَةَ أَلْفَ حَوْرَاءَ لَمْ یَلْتَقِینَ أَحَداً قَبْلَکِ وَ لَا یَتَلَقَّیْنَ أَحَداً کَانَ بَعْدَکِ بِأَیْدِیهِمْ حِرَابٌ مِنْ نُورٍ عَلَى نَجَائِبَ مِنْ نُورٍ رَحَائِلُهَا مِنَ الذَّهَبِ الْأَصْفَرِ وَ الْیَاقُوتِ أَزِمَّتُهَا مِنْ لُؤْلُؤٍ رَطْبٍ عَلَى کُلِّ نَجِیبٍ نُمْرُقَةٌ مِنْ سُنْدُسٍ مَنْضُود.ٍ فَإِذَا دَخَلْتِ الْجَنَّةَ تَبَاشَرَ بِکِ أَهْلُهَا وَ وُضِعَ لِشِیعَتِکِ مَوَائِدُ مِنْ جَوْهَرٍ عَلَى أَعْمِدَةٍ مِنْ نُورٍ فَیَأْکُلُونَ مِنْهَا وَ النَّاسُ فِی الْحِسَابِ وَ هُمْ فِی مَا اشْتَهَتْ أَنْفُسُهُمْ خالِدُونَ.
وَ إِذَا اسْتَقَرَّ أَوْلِیَاءُ اللَّهِ فِی الْجَنَّةِ زَارَکِ آدَمُ وَ مَنْ دُونَهُ مِنَ النَّبِیِّینَ وَ إِنَّ فِی بُطْنَانِ الْفِرْدَوْسِ لؤلؤتان [لُؤْلُؤَتَیْنِ] مِنْ عِرْقٍ وَاحِدٍ لُؤْلُؤَةً بَیْضَاءَ وَ لُؤْلُؤَةً صَفْرَاءَ فِیهِمَا قُصُورٌ وَ دُورٌ فِی کُلِّ وَاحِدَةٍ سَبْعُونَ أَلْفَ دَارٍ فَالْبَیْضَاءُ مَنَازِلُ لَنَا وَ لِشِیعَتِنَا وَ الصَّفْرَاءُ مَنَازِلُ لِإِبْرَاهِیمَ وَ آلِ إِبْرَاهِیمَ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْهِمْ أَجْمَعِینَ.
قَالَتْ: یَا أَبَتِ فَمَا کُنْتُ أُحِبُّ أَنْ أَرَى یَوْمَک وَ لَا أَبْقَى بَعْدَک. قَالَ: یَا ابْنَتِی لَقَدْ أَخْبَرَنِی جَبْرَئِیلُ عَنِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ أَنَّکِ أَوَّلُ مَنْ یَلْحَقُنِی مِنْ أَهْلِ بَیْتِی فَالْوَیْلُ کُلُّهُ لِمَنْ ظَلَمَکِ وَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ لِمَنْ نَصَرَکِ».
ترجمه:
سلیمان بن محمد با سند از ابن عباس روایت کرده است که گفت: شنیدم از امیرمؤمنان على(علیه السلام) که فرمود:
روزى پیامبر گرامى اسلام(صلی الله علیه و آله) نزد حضرت زهرا(علیها السلام) رفت و آن بانو را محزون یافت. به فاطمه(علیها السلام) فرمود: دختر عزیز من! سبب غم و اندوه تو چیست؟ فاطمه(علیها السلام) گفت: پدر جان! محشر و ایستادن مردم در حال برهنگى به خاطرم آمد.
رسول خدا(صلی الله علیه و آله) فرمود: دخترم! آن روز، روز بسیار بزرگى است؛ ولى جبرئیل از طرف خداوند به من خبر داد که: اوّل کسى که زمین از او شکافته شود من هستم، بعد از من پدرم ابراهیم خلیل، بعد از او شوهر تو على بن ابى طالب(علیها السلام). آنگاه خداوند جبرئیل را با هفتاد هزار ملک به سوی تو خواهد فرستاد و او بر قبر تو هفت قبه از نور نصب خواهد کرد. سپس اسرافیل سه حله از نور براى تو مىآورد و نزد سر تو مىایستد و صدا مىزند: اى فاطمه دختر محمّد(صلی الله علیه و آله) بایست و بیا به سوی محشرت. پس تو مىایستى در حالی که از خوف آن روز در امانى و بدنت پوشیده است و اسرافیل آن حلهها را به تو مىدهد و تو آنها را مىپوشى. آنگاه ملکى که او را زوقائیل مىگویند ناقهاى از نور براى تو مىآورد که مهار آن از مروارید تر است و کجاوهاى از طلا بر پشت آن نصب شده است. تو بر آن ناقه سوار مىشوى و زوقائیل در حالى که در پیش تو هفتاد هزار ملک هستند و علمهاى تسبیح در دست دارند مهار آن را می‌کشد.
هنگامى که با سرعت در حال حرکتى هفتاد هزار حور [العین] به استقبال تو مىآیند. آنها از نظر کردن به تو خوشحال مىشوند، هر یک از آنان مجمره‌ای از نور – بدون آتش- در کف دارند که بوی عود از آن ساطع است. و تاجى از گوهر مرصّع به زبرجد سبز بر سر دارد. آنان در طرف راست تو حرکت می‌کنند و چون طى کنى مقدارى از مسیر را به همان اندازه‌ای که از قبرت تا جایی که حور العین به دیدارت آمدند سیر کردی مریم دختر عمران با همان تعداد حوریه که همراه توست به استقبال تو مىآیند. او بر تو سلام مىکند و با آنها که همراهش هستند از طرف چپ تو حرکت می‌نماید.
آنگاه مادرت خدیجه دختر خویلد -که اوّل زنى است که به خداوند و رسول او ایمان آورده است- همراه با هفتاد هزار ملک که علمهاى تکبیر در دست دارند به استقبال تو مىآیند. وقتی نزدیک محشر رسیدى، حوّا با هفتاد هزار حور [العین] همراه با آسیه دختر مزاحم [زن فرعون] به استقبال تو خواهند آمد و او و هر که همراهش است با تو حرکت مىنمایند. هنگامى که وسط صحراى محشر قرار گرفتى – که خداوند خلائق را در یک زمین جمع می‌کند و قدمهایشان [که همه بر یک زمین قرار می‌گیرد] را یکسان می‌نماید- منادیى از زیر عرش ندا مىدهد که خلایق عموما مىشنوند. او مىگوید: چشمان خود را ببندید تا فاطمۀ صدیقه دختر محمّد(صلی الله علیه و آله) و آنها که با او هستند عبور نمایند! در آن روز غیر از ابراهیم خلیل الرحمان و على بن ابى طالب(علیهما السلام) کسى به تو نظر نمی‌کند و آدم، حوّا را طلب مىکند و او را با مادرت خدیجه(علیها السلام) مقابل تو مىبیند.
آنگاه منبرى از نور براى تو نصب مىشود که هفت پله دارد؛ میان هر دو پله صف‌هایى از ملائکه – که علم‌هایى از نور در دست دارند- ایستادهاند و حوریهها در طرف راست و چپ منبر صف مىکشند. نزدیکترین زنان از طرف چپ به تو حوا و آسیه خواهند بود. هنگامى که بر فراز منبر روى، جبرئیل نزد تو مىآید و به تو مىگوید: اى فاطمه! حاجت خویشتن را بخواه!
تو خواهى گفت: پروردگارا! حسن و حسین را به من نشان بده! حسنین در حالى نزد تو مىآیند که خون از رگهاى حسین فرو مىریزد و مىگوید:
بار خدایا! امروز حق مرا از آن افرادى که به من ظلم و ستم کردند بگیر. در همین زمان است که [پروردگار] جلیل به غضب مىآید و براى غضب او جهنّم و تمام ملائک غضب مىکنند. جهنّم در آن هنگام زبانه مىکشد [و صدایش شنیده می‌شود] آنگاه فوجی از آتش بیرون می‌آید و قاتلین حسین(علیه السلام) را با فرزندان و فرزندان فرزندان آنان مىرباید. ایشان مىگویند: پروردگارا! ما که در زمان قتل حسین(علیه السلام) حاضر نبودیم! خداوند به زبانیه جهنم [ملائکه موکل بر آن] دستور مىدهد: آنها را به سیمایشان -که چشمشان کبود و صورتشان سیاه است- بگیرید! موهاى جلوى سر ایشان را بگیرید و در پایین‌ترین طبقه جهنّم بیفکنید! زیرا سختگیرى ایشان بر دوستان حسین(علیه السلام) از پدرانشان -که باحسین(علیه السلام) محاربه کردند و او را کشتند- بیشتر بوده است.
جبرئیل مىگوید: ای فاطمه! حاجت خود را بخواه!
تو مىگویى: پروردگارا! شیعیانم [را مىخواهم]. خداوند عزیز و جلیل مىفرماید: من [گناه] آنان را آمرزیدم. تو مىگویى: بار خدایا! شیعیان فرزندانم.
خداوند می‌فرماید: آنان را آمرزیدم. تو می‌گویی: پروردگارا! شیعیان شیعیانم [را مىخواهم].
خداوند مىفرماید: آسوده باش که هر کدام از آنان دست به دامن تو شود، در بهشت کنار تو خواهد بود. در آن هنگام عموم خلایق آرزو مىکنند کاش فاطمی [از شیعیان و دوستان فاطمه(علیها السلام)] بودند! آنگاه تو با شیعیانت و شیعیان فرزندانت و شیعیان امیر المؤمنین حرکت مىکنی در حالى که خوف آنان برطرف شده، عورتهاى ایشان پوشیده شده، سختىها از ایشان رفته و مکانهای ورود برایشان آسان گشته است. عموم مردم ترسان و تشنه‌اند اما ایشان ترس و تشنگی ندارند.
زمانی که به درب بهشت مىرسى دوازده هزار حوریه به استقبال تو مىشتابند -آن حوریهها قبل از تو از کسى استقبال ننمودهاند و بعد از تو از کسی استقبال ننمایند- مشعل‌هایی از نور در دست دارند، و بر ناقههایى از نور سوارند که جهاز آنها از طلاى زرد و یاقوت است. مهار آنها از مروارید تر است، بر هر ناقهاى یک بالش از سندس [دیبای نازکِ] روی هم چیده شده است. هرگاه وارد بهشت شوى اهل بهشت یکدیگر را به [قدومِ] تو بشارت مىدهند و براى شیعیان تو سفره‌هایى از گوهر بر فراز ستونهایى از نور نصب مىنمایند. آنان از آن سفرهها غذا مىخورند در حالى که مردم مشغول حسابند و شیعیان در آنچه دلشان بخواهد جاودانند.
زمانی که اولیاء خدا در بهشت مستقر گردند عموم پیامبران -آدم و بعد از او- به زیارت تو مىآیند. و همانا در وسط فردوس دو لؤلؤ هست که از یک ریشهاند، یکى از آنها سفید و دیگرى زرد رنگ است. در هر یک از آن دو قصرها و خانه ها و در هر قصرى هفتاد هزار خانه است. آن مروارید سفید منزل ما و شیعیان ماست و آن مروارید زرد، منزل ابراهیم و آل ابراهیم است.
فاطمه(علیها السلام) گفت: پدر جان! من دوست ندارم این روزِ تو را ببینم و بعد از تو زنده بمانم. پیغمبر اکرم(صلی الله علیه و آله) فرمود: ای دخترم! جبرئیل از طرف خداوند به من خبر داد: اوّل کسى که از اهل بیت من به من ملحق مىشود تو خواهى بود. تمامی ویل [که چاهی در دوزخ است] برای کسى که به تو ظلم کند و رستگارى عظیم از آن شخصى است که تو را یارى نماید.
منابع:
تفسیر فرات، فرات بن ابراهیم کوفی، ص۴۴۴ و ۴۴۶؛ بحار الأنوار، علامه مجلسی، ج۸، ص۵۳ – ۵۵.
برگرفته از سایت علمی تخصصی حضرت فاطمه زهرا (س)