شمس عصمت فاطمیه
عَنْ طَارِقِ بْنِ شِهَابٍ عَنْ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ أَنَّهُ قَال: «… فَهُمُ الْکَوَاکِبُ الْعِلْوِیَّةُ وَ الْأَنْوَارُ الْعَلَوِیَّةُ الْمُشْرِقَةُ مِنْ شَمْسِ الْعِصْمَةِ الْفَاطِمِیَّةِ فِی سَمَاءِ الْعَظَمَةِ الْمُحَمَّدِیَّةِ وَ الْأَغْصَانُ النَّبَوِیَّةُ النَّابِتَةُ فِی الدَوْحَةِ الْأَحْمَدِیَّة».
ترجمه:
طارق بن شهاب از امیرمؤمنان(علیه السلام) نقل می‌نماید که فرمود: آنان (امامان) ستارگان عالَم بالایند و انوار علویه که از خورشید عصمت فاطمیّه در آسمان عظمت محمّدی می‌تابند و [ایشان] شاخه‌های نبوى روییده از درخت احمدى هستند.
منابع:
مشارق أنوار الیقین، حافظ رجب برسی، ص۱۷۹؛ بحار الأنوار، علامه مجلسی، ج۲۵، ص۱۷۴؛ إلزام الناصب، حائری، ج۱، ص۳۰؛ مصباح البلاغة، علامه میرجهانی، ج۱، ص۲۰۲.
همچنین: مِنْ کَرَامَتِهَا عَلَى اللَّهِ أَنَّهَا لَمَّا مُنِعَت حَقَّهَا أَخَذَتْ بِعِضَادَةِ حُجْرَةِ النَّبِیِّ وَ قَالَتْ: لَیْسَتْ نَاقَةُ صَالِحٍ عِنْدَ اللَّهِ بِأَعْظَمَ مِنِّی ثُمَّ رَفَعَتْ جَنبَ قِنَاعِهَا إِلَى السَّمَاءِ وَ هَمَّتْ أَنْ تَدْعُو فَارْتَفَعَتْ جُدَرَانُ الْمَسْجِدِ عَنْ الْأَرْضِ وَ نَزَلَ الْعَذَابُ. فَجَاءَ أَمِیرُ المؤمنین فَمَسَکَ یَدَهَا وَ قَالَ: یَا بَقِیَّةَ النُّبُوَّةِ وَ شَمْسُ الرِّسَالَةِ وَ مَعْدِنُ الْعِصْمَةِ وَ الْحِکْمَةَ إِنَّ أَبَاکَ کَانَ رَحْمَةً لِلْعَالَمِینَ فَلاَ تَکُونِی عَلَیْهِمْ نَقِمَةً أُقْسِمُ عَلَیْکَ بِالرَّءُوفِ الرَّحِیمِ. فَعَادَتْ إلَى مُصَلَّاهَا»؛ یکی از کرامات حضرت فاطمۀ زهرا نزد خدای تعالی این است: هنگامی که حق ایشان غصب شد، کنار حجرۀ پیامبر ایستاد و فرمود: ناقۀ صالح نزد خدا عظیم‌تر از من نیست [کنایه از اینکه با کشتن ناقۀ صالح، عذاب نازل گشت]. سپس گوشۀ مقنعۀ خود را به سوی آسمان بالا برد و اراده کرد که غاصبان را نفرین کند. دیوارهای مسجد از روی زمین بلند شد و نزدیک بود عذاب نازل شود. پس در این هنگام امیرمؤمنان دست حضرت زهرا را گرفتند و فرمودند: ای باقی ماندۀ نبوت و ای خورشید رسالت و معدن عصمت و پاکی و حکمت، به درستی که پدرت برای عالمیان، رحمت بود. تو را قسم می‌دهم به خدای رئوف و رحیم که نفرین نکنی! پس حضرت زهرا به سجادۀ عبادت خویش بازگشت. مشارق أنوار الیقین، حافظ رجب برسی، ص۱۲۷ – ۱۲۸.
برگرفته از سایت علمی تخصصی حضرت فاطمه زهرا (س)