بذر خوشۀ امامت

عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ مُحَمَّدٍ الْجُعْفِیِّ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ عَنْ قَوْلِ اللَّهِ ﴿کَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنابِلَ﴾ قَالَ: الْحَبَّةُ فاطمة وَ السَّبْعُ السَّنَابِلِ سَبْعَةٌ مِنْ وُلْدِهَا سَابِعُهُمْ قَائِمُهُمْ قُلْتُ: الحَسَن قَالَ: إِنَّ الحَسَن إِمَامٌ مِنَ اللَّهِ مُفْتَرَضٌ طَاعَتُهُ وَ لَکِنْ لَیْسَ مِنْ السَّنَابِلِ السَّبْعَةِ أَوَّلُهُمْ الحُسَیْن وَ آخِرُهُمْ القَائِم فَقُلْتُ: قَوْلُهُ ﴿فِی کُلِّ سُنْبُلَةٍ مِائَةُ حَبَّةٍ﴾ قَالَ: یُولَدُ الرَّجُلُ مِنْهُمْ فِی الْکُوفَةِ مِائَةٌ مِنْ صُلْبِهِ وَ لَیْسَ ذَاکَ إِلَّا هَؤُلَاءِ السَّبْعَةُ».

ترجمه:

مفضل بن محمد جعفى گفت: از امام صادق(علیه السلام)، دربارۀ گفتۀ خداى سبحان ﴿کَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنابِلَ﴾ (البقره: ۲۶۱) [همانند دانه‏اى است که هفت خوشه رویانید]، پرسیدم، حضرت فرمود: منظور از «حبّه»، فاطمه(علیها السلام)، است و هفت سنبل، هفت تن از فرزندان اوست، که هفتمین آنها قائم آنان است، عرض کردم: امام حسن(علیه السلام)، [پس چه؟] فرمود: حسن(علیه السلام)، امامی است از ناحیۀ خداوند که اطاعتش واجب است ولى از سنبل‌هاى [خوشههای] هفتگانه نیست، بلکه نخستین فرد آنان حسین(علیه السلام)، و آخرین آنها قائم(عج الله تعالی فرجه الشریف) است.
عرض کردم: اینکه خداوند فرمود: ﴿فِی کُلِّ سُنْبُلَةٍ مِائَةُ حَبَّةٍ﴾ (البقره: ۲۶۱) [در هر خوشه‏اى صد دانه باشد] منظور چیست؟ فرمود: از صُلب هر کدام از آنها، صد نفر در کوفه به وجود می‌آید، و آنها جز این هفت تن نیستند.