حجّت خدا بر خلق
«عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ حَمْزَةَ بْنِ حُمْرَانَ عَنْ أَبِیهِ عَنْ أَبِی حَمْزَةَ عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ عَنْ أَبِیهِ عَنْ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ: أَنَّهُ جَاءَ إِلَیْهِ رَجُلٌ فَقَالَ: یَا أَبَا الْحَسَنِ إِنَّکَ تُدْعَى أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ فَمَنْ أَمَّرَکَ عَلَیْهِمْ؟ قَالَ: اللَّهُ جَلَّ جَلَالُهُ أَمَّرَنِی عَلَیْهِمْ. فَجَاءَ الرَّجُلُ إِلَى رَسُولِ اللَّهِ فَقَالَ: یَا رَسُولَ اللَّهِ أَیَصْدُقُ عَلِیٌّ فِیمَا یَقُولُ إِنَّ اللَّهَ أَمَّرَهُ عَلَى خَلْقِهِ؟ فَغَضِبَ النَّبِیُّ ثُمَّ قَالَ: إِنَّ عَلِیّاً أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ بِوَلَایَةٍ مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عَقَدَهَا لَهُ فَوْقَ عَرْشِهِ وَ أَشْهَدَ عَلَى ذَلِکَ مَلَائِکَتَهُ. إِنَّ عَلِیّاً خَلِیفَةُ اللَّهِ وَ حُجَّةُ اللَّهِ وَ إِنَّهُ لَإِمَامُ الْمُسْلِمِینَ طَاعَتُهُ مَقْرُونَةٌ بِطَاعَةِ اللَّهِ وَ مَعْصِیَتُهُ مَقْرُونَةٌ بِمَعْصِیَةِ اللَّهِ فَمَنْ جَهِلَهُ فَقَدْ جَهِلَنِی وَ مَنْ عَرَفَهُ فَقَدْ عَرَفَنِی وَ مَنْ أَنْکَرَ إِمَامَتَهُ فَقَدْ أَنْکَرَ نُبُوَّتِی وَ مَنْ جَحَدَ إِمْرَتَهُ فَقَدْ جَحَدَ رِسَالَتِی وَ مَنْ دَفَعَ فَضْلَهُ فَقَدْ تَنْقُصُنِی وَ مَنْ قَاتَلَهُ فَقَدْ قَاتَلَنِی وَ مَنْ سَبَّهُ فَقَدْ سَبَّنِی لِأَنَّهُ مِنِّی خُلِقَ مِنْ طِینَتِی وَ هُوَ زَوْجُ فَاطِمَةَ ابْنَتِی وَ أَبُو وَلَدَیَّ الْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ.
ثُمَّ قَالَ: أَنَا وَ عَلِیٌّ وَ فَاطِمَةُ وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ وَ تِسْعَةٌ مِنْ وُلْدِ الْحُسَیْنِ حُجَجُ اللَّهِ عَلَى خَلْقِهِ أَعْدَاؤُنَا أَعْدَاءُ اللَّهِ وَ أَوْلِیَاؤُنَا أَوْلِیَاءُ اللَّهِ.»
ترجمه:
مردى خدمت حضرت علی(علیه السلام) آمد و عرض کرد: به شما امیرالمؤمنین(علیه السلام) گویند؛ چه کسی تو را بر مؤمنان امیر کرده است؟ حضرت(علیه السلام) فرمودند: خداى جلّ جلاله مرا امیر آنها کرده است.
آن شخص نزد رسول خدا(صلی الله علیه و آله) آمد و گفت: یا رسول اللَّه، على(علیه السلام) راست می‌گوید که خدا او را امیر بر خلق کرده است؟
پیامبر(صلی الله علیه و آله) با خشم فرمود: به راستى که على(علیه السلام) به ولایتِ خداى عز و جل امیر بر خلق است و خداوند از بالاى عرش خود آن را برای علی(علیه السلام) منعقد نمود و ملائکه را گواه گرفت که على(علیه السلام) خلیفه و حجت خدا و امام مسلمانان است. طاعتش همان طاعت خدا و نافرمانیش، نافرمانى خداست. هر کس او را نشناسد مرا نشناخته و هر کس او را بشناسد مرا شناخته است. هر کس منکر امامت اوست منکر نبوت من است و هر کس امیر بودن او را انکار کند رسالت مرا انکار کرده است. هر کس فضل او را قبول نکند مرا کوچک کرده و هر کس با او نبرد کند با من به نبرد پرداخته است و هر که او را دشنام دهد مرا دشنام داده است؛ زیرا او از من است و از گِل وجود من خلق شده است. او شوهر فاطمه(علیها السلام) دخترم و پدر دو فرزندم حسن و حسین(علیهما السلام) است.
حضرت(صلی الله علیه و آله) در ادامه فرمود: من و على و فاطمه و حسن و حسین(علیهم السلام) و نُه فرزند حسین(علیه السلام) حجتهاى خدا بر خلقیم. دشمنانمان دشمنان خدا و دوستانمان دوستان خدایند.
منابع:
امالی، شیخ صدوق، ص۱۹۴؛ بشارة المصطفى، محمد بن أبی القاسم طبری، ص۵۰؛ تحصین، سید ابن طاووس، ص۵۳۵؛ صراط المستقیم، علی بن یونس عاملی، ج۲، ص۱۲۶؛ مشارق أنوار الیقین، حافظ رجب برسی، ص۸۲؛ إثبات الهداة، حر عاملی ، ج۲، ص۱۰۲؛ بحار الأنوار، علامه مجلسی، ج۳۶، ص۲۲۷.
همچنین:
«أَخْبَرَنَا أَیْضاً أَبُو جَعْفَرٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ الْعَلَوِیِّ عَنْ عَمِّهِ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِی الْقَاسِمِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ الْکُوفِیِّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنِ الْمُفَضَّلِ عَنْ جَابِرِ بْنِ یَزِیدَ[الجعفی] عَنْ أَبِی الزُّبَیْرِ عَنْ جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ: إِنَّ اللَّهَ جَعَلَ عَلِیّاً وَ زَوْجَتَهُ وَ أَبْنَاءه[اِبنَیه] حُجَجَ اللَّهِ عَلَى خَلْقِهِ وَ هُمْ أَبْوَابُ الْعِلْمِ فِی أُمَّتِی مَنِ اهْتَدَى بِهِمْ هُدِیَ إِلى صِراطٍ مُسْتَقِیمٍ.»
ترجمه: جابر بن عبد اللَّه انصارى می‌گوید؛ پیامبر اکرم فرمود: خداى سبحان، على و همسر و فرزندانش را حجّتهاى خود بر مردم قرار داده است و آنان درهاى علم براى امّت من هستند. هر کسى در جست و جوى هدایت توسط آنان باشد به صراط مستقیم هدایت مىیابد.
منبع اهل تسنن: شواهد التنزیل، حاکم حسکانی، ج۱، ص۷۶.
همچنین:
«عن عَلِیِّ بْنِ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ قَالَ حَدَّثَنِی أَبِی عَنْ أَبِیهِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِیهِ عَنْ جَدِّهِ قَالَ قَالَ عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ: لَقَدْ هَمَمْتُ بِتَزْوِیجِ فَاطِمَةَ ابْنَةَ مُحَمَّدٍ حِیناً وَ لَمْ أَتَجَرَّأْ أَنْ أَذْکُرَ ذَلِکَ لِلنَّبِیِّ … ثُمَّ أَمَرَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى مَلَکاً مِنْ مَلَائِکَةِ الْجَنَّةِ یُقَالُ لَهُ رَاحِیلُ وَ لَیْسَ فِی الْمَلَائِکَةِ أَبْلَغُ مِنْهُ فَخَطَبَ بِخُطْبَةٍ لَمْ یَخْطُبْ بِمِثْلِهَا أَهْلُ السَّمَاءِ وَ لَا أَهْلُ الْأَرْضِ ثُمَّ أَمَرَ مُنَادِیاً فَنَادَى أَلَا یَا مَلَائِکَتِی وَ سُکَّانَ جَنَّتِی بَارِکُوا عَلَى عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ حَبِیبِ مُحَمَّدٍ وَ فَاطِمَةَ بِنْتِ مُحَمَّدٍ فَإِنِّی قَدْ بَارَکْتُ عَلَیْهِمَا فَقَالَ رَاحِیلُ: یَا رَبِّ وَ مَا بَرَکَتُکَ عَلَیْهِمَا أَکْثَرَ مِمَّا رَأَیْنَا لَهُمَا فِی جِنَانِکَ وَ دَارِکَ؟ فَقَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ: یَا رَاحِیلُ إِنَّ مِنْ بَرَکَتِی عَلَیْهِمَا أَنِّی أَجْمَعُهُمَا عَلَى مَحَبَّتِی وَ أَجْعَلُهُمَا حُجَّتِی عَلَى خَلْقِی وَ عِزَّتِی وَ جَلَالِی لَأَخْلُقَنَّ مِنْهُمَا خَلْقاً وَ لَأُنْشِئَنَّ مِنْهُمَا ذُرِّیَّةً أَجْعَلُهُمْ خُزَّانِی فِی أَرْضِی وَ مَعَادِنَ لِحُکْمِی بِهِمْ أَحْتَجُّ عَلَى خَلْقِی بَعْدَ النَّبِیِّینَ وَ الْمُرْسَلِینَ…»
ترجمه: امام رضا(علیه السلام) فرمود: پدرم از پدرش جعفر بن محمّد و آن حضرت از پدر خود از جدّ بزرگوار خویش نقل فرمود که: [در امر ازدواج حضرت علی و حضرت زهرا]… خداوند تبارک و تعالى به ملکى از ملائک بهشت به نام راحیل- که در بلاغت، هیچ یک از ملائکه به پاى او نمىرسند- امر فرمود که خطبه بخواند. او نیز خطبهاى خواند که اهل آسمان و زمین چنین خطبهاى نیاورده بودند. سپس به یک منادى دستور داد تا چنین جار بزند: اى ملائک من و اى ساکنین بهشت من! به علىّ بن ابى طالب حبیب محمّد، و فاطمه دختر محمّد تبریک بگویید. من براى آنان خیر و برکت قرار دادم. راحیل گفت: برکت تو بر آن دو بیشتر از آنچه ما در بهشت و منزلت براى آنان مشاهده کردیم چیست؟ خداوند فرمود: اى راحیل! از جمله برکت من بر آن دو این است که آنان را بر محبّت خودم، با هم همراه مىکنم و حجّت خود بر مردم قرار مىدهم، و قسم به عزّت و جلالم که به آنان فرزندانى می‌دهم که در زمین، گنجینهداران و معادن حکمت خواهند بود. بعد از پیامبران، آنان را حجّت بر مردم قرار مىدهم.
منابع شیعه: امالی، شیخ صدوق، ص۶۵۴؛ عیون أخبار الرضا، شیخ صدوق، ج۱، ص۲۰۲؛ روضة الواعظین، فتال نیشابوری، ص۱۴۵؛ محتضر، حسن بن سلیمان حلی، ص۲۳۷؛ تسلیة المجالس، کرکی حائری، ج۱، ص۵۱۸؛ جواهر السنیه، حر عاملی، ص۲۳۴؛ بحار الأنوار، علامه مجلسی، ج۴۳، ص۱۰۳.
برگرفته از سایت علمی تخصصی حضرت فاطمه زهرا(س)